Są rzeczy i chwile, które się nosi głęboko w sercu przez długie lata.
Ten wiersz dotyczy właśnie takiej chwili z mojego życia.
"Ostatnie spotkanie z Józefem.M. w 1980r."
Lato determinacji i nadziei,
w lipcu wybujałym soczystą zielenią.
Siedzieliśmy na miedzy,
w oazie ciszy i spokoju,
wśród pól Twojego świata.
Podnosisz rudą grudkę spękanej ziemi,
z rozmysłem rozcierasz ją w palcach.
W kielichu dłoni podnosisz ją do twarzy,
wchłaniając jej rozgrzany zapach.
Pod Twoimi przymkniętymi powiekami
uśmiech wtajemniczenia
i zaskakującej czułości...
Ocalony od zapomnienia obraz
powraca dzisiaj...tak bolesny.
Przynosi odruch zawstydzenia
i niestosowności mojego bycia,
w tym intymnym pojednaniu
ze światem i ziemią.
To było Twoje ostatnie lato.
Eluniu, jesteś mistrzynią nastroju, dokładnie wiesz jak bardzo jest nam taki moment potrzebny. Pozdrawiam i cieszę sie, ze już jesteś.
OdpowiedzUsuńDziękuję ślicznie...dla mnie to ważny wiersz.
UsuńElu piekny wiersz ...cieszę się ,że jesteś .
OdpowiedzUsuńBasiu, dziękuję za wizytę.
UsuńTwoje słowa są bardzo miłe dla mnie.
Pozdrawiam.
Obrazek-po prostu wyjęty z mojego serca!!!-Zapach koszonych łąk,żniwa i ten spiew słowików....piękne wspomnienia.....Bardzo Ci dziękuje,sciskam ciepło.
OdpowiedzUsuńDziękuję Aniu.
UsuńPozdrawiam cieplutko.
Przepiękne, przepiękny obraz i wiersz, Ty znasz się na tym co piękne i bardzo dobrze, że przekazujesz dalej.Z przyjemnością zaglądam tutaj i cieszę się, że znowu jesteś z nami.Pozdrawiam.
OdpowiedzUsuńDziękuję Emilka za tyle ciepłych słów.
UsuńUcałowania.